Το αηδόνι του κειμενικά πολύπειρου Νίκου Σιδέρη, ως σύνθεση ποικίλων αυθεντικών και οπωσδήποτε φίλιων αντιλημμάτων, συνιστά, εκτός των άλλων, μια τεκμηριωμένη προσέγγιση του πραγματικού, ό,τι είναι δηλαδή de facto το πλέον δύσκολο να εννοηθεί σε βάθος κατά τον Ζακ Λακάν. Σε μιαν ευκρινώς αναβαθμισμένη μορφή του, το πραγματικό φθέγγεται.
Η δε αξιοποίηση του υλικού των χάι κου διακρίνεται τόσο για την αυστηρή λεκτική της διαχείριση, όσο και για τη σαφέστατη απόρριψη και μάλιστα εκ προοιμίου του εννοιολογικά συμβατικού, του καταχρηστικά τετριμμένου και του οντολογικά αδιάφορου.
Γιώργος Βέης